زیر بال است پناهی که مراست

شمع بالین بود آهی که مراست

کیست با من طرف جنگ شود؟

اشک و آه است سپاهی که مراست

آه سرد و نفس سوخته است

[...]

خود به خود چشم تو در گفتارست

بیخودی لازمه بیمارست

با حدیث لب جان پرور او

بوی گل چون نفس بیمارست

رزق اهل نظر از پرتو حسن

[...]

فلک از ناله ما نرم نشد

کجروان سخت کمان می باشند

با قلم راز ترا چون گویم

دل سیاهان دو زبان می باشند

تا دم باز پسین اهل نظر

[...]

تحفه طور شراری داریم

نذر آیینه غباری داریم

گرچه در دست نداریم گلی

در جگر بوته خاری داریم

گو خزان صحن چمن پاک بروب

[...]

چون به الهام الهی، گرداند

نام خود خسرو جمجاه، صفی

بر سر مسند جم بار دگر

کرد آرام به دلخواه صفی

زین جلوس دوم نامی، یافت

[...]