نقش عالم جز خیال یار نیست

جز خیال عشق او اظهار نیست

گر یکی بینی و گر خود صد هزار

در حقیقت جز یکی اشمار نیست

عشق را جز عشق لایق هست نیست

غیر او معشوق و عاشق هست نیست

عقل اگر گوید که غیر عشق هست

نزد ما این قول صادق هست نیست

حال هم با همدگر خواهیم گفت

گوهر اسرار را خواهیم سفت

دست با او در کمر خواهیم کرد

پای همت بر جهان خواهیم کفت

خشت عقل از قالبش بیرون فتاد

خانهٔ عاقل نگر تا چون فتاد

عقل مخمور آن دو لیلی گرفت

وان که لیلی بود با مجنون فتاد

هر که او بر خاک این درگه فتاد

روی خود در جنت المأوا نهاد

گر در آمد از در ما عارفی

حق تعالی خوش دری بر وی گشاد

ماضی و مستقبلت گر حال شد

دی و فردا سر به سر پامال شد

عمر صد ساله به نزد ما دمی است

ای که گوئی عمر تو صد سال شد

عاقلان گرچه بسی دُر سفته‌اند

در همه بابی سخنها گفته‌‌اند

در سراشان همچنان خاشاک هست

تا نپنداری که خانه رفته‌اند

مرغ زیرک بین که یاهو می‌زند

روز و شب با او و کو کو می ‌زند

ذهن تیر انداز ما بر هر نشان

می ‌شکافد مو و بر مو می‌ زند

هر بلا کز حضرتش ما را بود

آن بلا نبود که آن آلا بود

هر بلا کاید از او نبود بلا

خوش بلائی از چنان بالا بود

کون جامع جامع اسما بود

عین اول عین جد ما بود

گوهر درّ یتیم از ما بجو

زان که عین ما ازین دریا بود

ناظر و منظور آنجا کی بود

بود و هم نابود آنجا کی بود

هفت دریا غرقه اند در بحر او

بلکه اسم و رسم و دریا کی بود

یک هویت اول و آخر بود

آن حقیقت باطن و ظاهر بود

ظاهر و باطن یکی گوید مدام

در هویت هر که او ناظر بود

عاقلان گرچه بسی دُر سفته‌اند

در همه بابی سخن‌ها گفته‌اند

در سراشان همچنان خاشاک هست

تا نپنداری که خانه رفته‌اند

عقل نفی ما سوای الله می کند

عشق ما اثبات الله می کند

لاو الا هر دو را بر هم شکن

کاین نصیحت نعمت الله می کند

هر بلا کز حضرتش ما را بود

خوش بلائی از چنان والا بود

هر بلا کآمد از او نبود بلا

آن بلا نبود که آن والا بود

ناظر و منظور آنجا کی بود

بود و هم نابود آنجا کی بود

هفت دریا غرقه اندر بحر او

بلکه اسم و رسم دریا کی بود

یک هویت اول و آخر بود

آن حقیقت باطن و ظاهر بود

ظاهر و باطن یکی گوید مدام

در هویت هر که او ناظر بود

گوهر دُر یتیم از ما بجو

زان که عین ما از این دریا بود

کون جامع جملهٔ اسما بود

عین عین عین جد ما بود

هرکه او برخاک این درگه فتاد

روی خود بر جنت المأوا نهاد

گر در آمد از در ما عارفی

حق تعالی خوش دری بر وی گشاد

خشت عقل از قالبش بیرون فتاد

خانهٔ عاقل نگر تا چون فتاد

عقل مجنون آمد و لیلی گریخت

آنکه لیلی بود با مجنون فتاد