اخترانند آسمانشان جایگاه

هفت تابنده دوان در دو و داه

سوس پرورده به می بگداخته

نیک درمانی زنان را ساخته

پر بکنده، چنگ و چنگل ریخته

خاک گشته، باد خاکش بیخته

نزد تو آماده بدو آراسته

جنگ او را خویشتن پیراسته

سنجد چیلان بدو نیمه شده

نقطهٔ سرمه به یک یک برزده

هست از مغز سرت، ای منگله

همچو رش مانده تهی از کشکله

بهترین یاران و نزدیکان همه

نزد او دارم همیشه اندمه

پس بیو بارید ایشان را همه

نی شبان را میش زنده، نی رمه

جای کرد از بهر بودن کازه‌ای

زان که کرده بودشان اندازه‌ای

گفت: ای من، مرد خام کل درای

پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

بینی و گنده دهان داری و نای

خایگان غر، هر یکی همچون درای

پیسی و ناسور کون و گربه پای

خایه گر داری تو، چون اشتر درای

آبکندی دور و بس تاریک جای

لغز لغزان چون درو بنهند پای

زشت و نافرهخته و نابخردی

آدمی رویی و در باطن بدی

من سخن گویم، تو کانایی کنی

هر زمانی دست بر دستی زنی

دستگاه او نداند کز چه روی؟

تنبل و کنبوره در دستان اوی

شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی

زیر او سُمجی است، بیرون شد بدوی

چون یکی جغبوت پستان‌بند اوی

شیر دوشی زو به روزی دو سبوی

خم و خنبه پر ز انده، دل تهی

زعفران و نرگس و بید و بهی