دست و کف و پای پیران پر کلخج

ریش پیران زرد از بس دود نخج

گر خوری از خوردن افزایدت رنج

ور دمی مینو فراز آوردت و گنج

گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ

رفت باید، ای پسر، ممغز تو هیچ

آهو از دام اندرون آواز داد

پاسخ گرزه به دانش باز داد

پادشا سیمرغ دریا را ببرد

خانه و بچه بدان تیتو سپرد

اندر آن شهری که موش آهن خورد

باز پرد در هوا، کودک برد

از فراوانی، که خشکا مار کرد

زن نهان مر مرد را بیدار کرد

آنگهی گنجور مشک آمار کرد

تا مرو را زان بدان بیدار کرد

چونکه مالیده بدو گستاخ شد

کار مالیده بدو در واخ شد

چون که نالنده بدو گستاخ شد

تن درستی آمد و در واخ شد

کرد روبه یوزواری یک زَغَند

خویشتن را زان میان بیرون فگند

مرد دینی رفت و آوردش کَنَند

چون همی مهمان درِ من خواست کند

گنبدی نهمار بر برده، بلند

نه ستونش از برون، نه زیر بند

روز جستن تازیانی چون نوند

روز دن چون شست ساله سودمند

روز جستن تازیانی چون نوند

بیش باشد تا تو باشی سودمند

گر بزان شهر با من تاختند

من ندانستم چه تنبل ساختند؟

نان آن مدخل ز بس زشتم نمود

از پی خوردن گوارشتم نبود

گفت دینی را که: این دینار بود

کین فراکن موش را پروار بود

زن چو این بشنیده شد خاموش بود

کفشگر کانا و مردی لوش بود

سرخی خفچه نگر از سرخ بید

معصفر گون، پوشش او خود سفید