خوش بگو اللّه و اسم ذات بین

جمله اشیا مصحف و آیات بین

در زمین و آسمان می کن نظر

نور او در دیدهٔ ذرات بین

خوش بگو اللّه و اسم ذات بین

معنیش در صورت و آیات بین

جمله مرآتند ها و هو و هی

یک حقیقت در دو سه مرآت بین

ذکر حق می گو و در خلوت نشین

باش فارغ از چنان و از چنین

حاصل عمر عزیز آن یک دم است

دم به دم در یک دمی با ما نشین

دنیی دون دنی از دون مجو

چون رها کن غیر آن بی چون مجو

عشق عاقل را چو مجنون می‌ کند

عاقلی از خدمت مجنون مجو

مصصفا فرمود بقوا او تقوا

باش یک رنگ از دو رنگی فاتقوا

جان و دل را دوست می‌ داری ولی

لن تنالوا البر حتی تنفقوا

اسم اعظم او به ما آموخته

شمع ما از نور او افروخته

رو نموده در همه آئینه ها

چشم غیر از غیرتش بر دوخته

اهل عقبی همت از وی یافته

مالداران ثروت از وی یافته

نعمت دنیی و عقبی را چه قدر

نعمت‌اللّه نعمت از وی یافته

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیایی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی

این حقیقت در همه ساری بود

با همه در غایت یاری بود

باش همچون صاحب قلب سلیم

ظاهراً تلوین و باطن مستقیم

بندگی می‌کن که تا سلطان شوی

جان فدا می‌کن که تا جانان شوی

بندهٔ او باش و سلطان همه

جان او می ‌باش و جانان همه

بوالحسن عشق است وعقل آمد حسن

هر دو معنی گفتمت در یک سخن

بوهریره داشت انبانی ز نان

عشق را با نان و با انبان چه کار

پادشاهی گر همی خواهی از او

بندگی کن بندگی کن بندگی

پادشه روح است و ملکش چون بدن

یا رب این جان و بدن جاوید باد

پاک باش و پاک باز و پاک نوش

ساغر پاکی بگیر و پاک توش

پیر رندانم بیا ای نوجوان

یاد گیر از من که آن ورزیده‌ام

تافته خوش آفتابی بر همه

گر ببیند ور نبیند بر همه

حرف و معنی جام و می را نوش کن

حلقهٔ این حرف را در گوش کن