خیالی بخارایی » دیوان اشعار » مسمط

چون صبح برگرفت ز رخ عنبرین نقاب

شد آشیان باز سحر منزل غراب

شاه حبش گسست سراپرده را طناب

بر ملک شام گشت شه روز کامیاب

آمد بهار و تازه شد از سر روان باغ

صف برکشید لاله کران تا کران باغ

بلبل صلای عشق بزد در میان باغ

گل گوش گشت تا شنود داستان باغ

آن را که دل ز جام می شوق بی خود است

رندیش لانهایت و مستیش بی حد است

یار و ندیم دولت و اقبال سرمد است

مُهر نگین خاتم دل مهر ایزد است

باب حریم علم علی رهنمای دین

سردار اهل معرفت و پیشوای دین

شاهی که اوست بانی خلوت سرای دین

زان شد قوی به تقویت او بنای دین

آن صفدری که پیشهٔ دین را غضنفر است

سقّای بزم جنّت و ساقی کوثر است

افضال را مدینه و اسلام را در است

شاهنشهی که صاحب شمشیر دو سر است

شاهی که عرش بارگه احتشام اوست

خورشید نعل دلدل گردون خرام اوست

آزاده یی که بخت چو قنبر غلام اوست

صدری که مهر لحمک لحمی بنام اوست

آن سروری که بابِ شهیدان کربلاست

داماد احمد است و پسر عمّ مصطفاست

با خاکِ پاش نسبت مشگ ختا خطاست

دست بریده را زدم لطف او شفاست

آن سالکی که از پی مردان راه خویش

در راه دین بباخت همه مال و جاه خویش

اهل گنه ز شرم رسوم تباه خویش

ز آن برده اند سوی جنابش پناه خویش

سلطان ملک فقر و شهنشاه محتشم

حاضر جواب درس سلونی شه امم

روشن ز عکس خاطرش آیینهٔ قدم

لطفش دوای درد اسیران مستهم

ای شاه دین چو چارهٔ ما لطف عام توست

بخشای بر خیالی خود کاو غلام توست

این عندلیب باغ سخن صید دام توست

بینی مرا که گوش خرد بر کلام توست