اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۳۴

در خاک نگه کند چو با ما نگرد

از غیرت آنکه دیده بر ما فکند

زان به نبود که ما کنون خاک شویم

تا بو که بدان بهانه بر ما نگرد