اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید » شمارهٔ ۲۰۴

ما را تو مدام دل به مستی ندهی

وز هستی خویش تا نرستی ندهی

تا هستی و نیستیت یکسان نشود

باید که تو نیستی به هستی ندهی