ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶۱

ظاهر بینان که دم زنند از یاری

زنهار که یار خویششان نشماری

ماننده آینه و آبند این قوم

تا در نظری، در دلشان جا داری