ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۴

از دوری آفتاب عالم سوزم

وز تیرگی بخت بلا اندوزم

روز از شب و شب ز روز نشناختمی

گر تیره تر از شبم نبودی روزم