ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۶

دانم کنم آرزو حیرانی خویش

سامان کسان و نابسامانی خویش

من عادت زلف یار دارم خواهم

جمعیت دل ها و پریشانی خویش