ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۱

هرچند که گویند به من پیوست

صد شکر که لطف تو همان است که هست

آری همه راهی نتوان بست اما

راهی که زدل بدل بود نتوان بست