ابوالفرج رونی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

بر یاد جمال ملک چشمم به غنود

از لفظ قضا شنو که گوشم چه شنود

ای خفته رساندت به آزادی زود

گر بنده رشید خاص را خواهی بود