صفای اصفهانی » دیوان اشعار » مسمطات » مسمط در منقبت حضرت شاه اولیا علی مرتضی روحی و ارواحنا فداه

بریز ماه من ای آفتاب آفاقی

ز خط جام جم دل شراب اشراقی

بیار ساقی ای فیض اقدست ساقی

از آن رحیق که بخشد به زهر تریاقی

بیا که سنگ شد از سرخ گل به سان شقیق

بیار باده به بوی گلاب و رنگ عقیق

نه بل میی که زرنگ است و بوی صاف و رحیق

رحیق مانده به مینای دل ز عهد عتیق

دوباره تازه شد از باد روزگار کهن

می کهن غم نو می‌برد ز خاطر من

بت منا که چو لعل تو نیست سنگ یمن

بریز لعل که بارد سحاب در عدن

نگار من که سر زلف توست ظل همای

به سلطنت رسد ار اوفتد به فرق گدای

که عود غالیه‌بیز است و دود لخلخه‌سای

حدیث طره‌ات ار بگذرد به چین و ختای

مرا به دل غمت ای آفت چگل خوش‌تر

به دست زلف تو ای ماه معتدل خوش‌تر

ز سینه‌ای که در او نیست عشق گل خوش‌تر

سر فسرده جماد است مشتعل خوش‌تر

میی که تاکش در لامکان دل شده کشت

صنوبر دل کامل درخت باغ بهشت

که خاک طوبی با آب زندگیش سرشت

خم شراب حقیقت که گر به خاک و به خشت

به ساتگین من آن لعل‌گون شراب بریز

به ماه نو ز سهیل خم آفتاب بریز

به آتشی که زدی بر دل من آب بریز

ز طره در قدح باده مشک ناب بریز

بتا عصاره تاک کف کلیم بیار

به شکر دست جواد و دل کریم بیار

بیار مایه امید و دفع بیم بیار

می جلال و جمال از خم حکیم بیار

درآمد از در من دوش با پیام سروش

بتی ز غالیه بر ماه گشته مرزنگوش

نموده حلقه ز مشک تتار و کرده به گوش

فکنده در بنه کائنات جوش و خروش

درآمد از در و ما را ز هوش کرد بری

مهی که داشت به گلبرگ تازه مشک طری

به روی لاله خودرو بنفشه طبری

به سرو ماند و رفتار او به کبک دری

به کفر زلف مرا چاک زد به دامن کیش

ز خسروان نظر افکند بر من درویش

به نوشداروی جان کرد مرهم دل ریش

بگفتمش به ازین هست منزلی در پیش

نهاد ساتکنی پر ز باده انوار

به دست من که بنوش این می تجلی یار

دلم که بود ز اندوه همچو بوتیمار

کشید باده و شد باز جبرئیل شکار

سپس که گشت تنم در جناب عشق فدی

به گوش جان من آمد ز عرش ذات ندی

که ای منصه انوار آفتاب هدی

خدای جستن جستن بود ز خوی خودی

شنید گوش دلم چون ز غیب نغمه راز

چو باز از قفس اسم زد در پرواز

گشود بال بجوی که از نشیب و فراز

گذشت و اسم و صفت ماند و ناز مرد و نیاز

شهی که عرش دل اوست مستوی الرحمن

مکان عرش که باشد بر از زمان و مکان

چو در نوردد فراش امر فرش زمان

تجلی احدی کون را کند بنیان

شهی که عقل هیولای استقامت اوست

قیامت من و دل در قیام قامت اوست

قیام قامت موزون او قیامت اوست

امام ملک و ملک بنده امامت اوست

کسی که گام نهد در قفای سالک عدل

تواند آنکه برد راه در مسالک عدل

بود ملیک رقاب ملوک مالک عدل

به دولت علوی محو شد مهالک عدل

گدای سر ولی خسروی‌ست دایه گنج

بود دلی که خراب خداست مایه گنج

نهاده بر در سلطان فقر پایه گنج

فتاده بر سر درویش دوست سایه گنج

علی‌ست گوهر دریای بی‌کرانه دل

همای عشقش عنقای آشیانه دل

ولایت او دام دل است و دانه دل

ز دست خیمه درویش او به خانه دل

دلی که بسته تجرید پای‌بند خداست

سری که پوید آزاده در کمند خداست

نیوش پند من ای راهرو که پند خداست

به عشق کوش که عشق اختر بلند خداست

خدای امر شه اولیا علی ولی

ظهور ذات ابد سر وحدت ازلی

که وصف ذاتی او قائمی و لم یزلی

ز بس کمال محلاستی به بی‌بدلی

شهی که جامه خورشید در غمش چاک است

مهی که ذره او آفتاب افلاک است

ز شرک دور و ز شک خالی و ز غش پاک است

زر وجودش کبریت احمر خاک است

بدین صراط من و دل دو پیر و سلفیم

به عشق او پدر خویش را نکو خلفیم

شهید شاه به ادراک سر من عرفیم

علی معاینه دریاستی و ماش کفیم

خدای گشت چو ظاهر به ذات مصطفوی

نواخت نوبت شاهی به دولت علوی

حقیقت احدی در لباس مرتضوی

به جلوه آمد و زد بر فراز عرش لوی

شه منا که سیهل و سماک زنده توست

تو پادشاهی و خورشید و ماه بنده توست

تویی که گریه ابراز هوای خنده توست

حجاب چهره برافکن اگر پسنده توست

حدیث نفس مرا گفت ترک عرفان کن

ببند طرف ز دولت ز فقر کتمان کن

چه گفت گفت که ترک وصال جانان کن

بیار روی به تن پشت بر دل و جان کن

ز جان چگونه دل خویش را به تن بندم

ز دوست چون دل خود را به خویشتن بندم

چرا ز یزدان خاطر به اهرمن بندم

که بست طرف ازین سلطنت که من بندم

منم گدای تو و آسمان گدای من است

چو آشنای توام دولت آشنای من است

سخن سماست ولی مزد شست پای من است

ستاره آینه صیقل صفای من است

به خاک پای تو کز اوست وحدت جانم

به گرد کثرت آلوده نیست دامانم

به جان سوارم و ملک دل است میدانم

من ار به صورت آشفته و پریشانم