صفای اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۴

شمائید گروهی که طلبکار خدائید

اگر مرد ره فقر و فنائید شمائید

فنا عین بقا بود که مردند و رسیدند

گدایان ره فقر چه در بند بقائید

سمای دل و جانست تجلیگه خورشید

ندیدید که در پرده ارضید و سمائید

سویدای دل ماست سرای ملک العرش

شما بنده فرشید و گرفتار سرائید

کجائید خدا را بلدالامن بود جای

شما سخره تسخیر بلادید کجائید

زدائید اگر لوح دل از زنگ اضافات

همه جام جم و آئینه غیب نمائید

بسلطان ندهد باج که از فقر نهد تاج

سلاطین ملوکید و عبید فقرائید

کسای فلک و اطلستان فرش بساطست

اگر در گرو بیعت اصحاب کسائید

نه ابرید و نه بادید و بکشت ملک و ملک

بر از ابر مطیرید و به از باد صبائید

ببرید سر دیو هوی را و نشینید

بر اورنگ خلافت که سلیمان هوائید

شمائیکه گدایان سر و افسر و گنجید

سراپای برنجید نه شاه و نه گدائید

گدایان طلب را بحقارت نتوان دید

که با افسر فقرند و شما بی سر و پائید

عدوئید بر آن قوم که بر امر ولاتند

اگر والی خلقید که فرزند زنائید

زنانی که طلبکار خدایند خدایند

شما زن صفتان دشمن مردان خدائید

صفا نور بسیطست و محیطست باضداد

مگر ظلمت محضید که بر ضد صفائید