ابن یمین » دیوان اشعار » اشعار عربی » شمارهٔ ۶٣ - ترجمه

ای آنکه میبرد بسفر ناقه ترا

محکم نهاد و گشته سولهاش لعل فام

چون از در سؤال در آئی بحق حق

برگوی چون شد انجمن از جمع با نظام

کای بهترین هر که سواره و پیاده رفت

بالای خاک چون بشمار آورند نام

بت را شکست از تو و از تست راه راست

وز تست منجلی شده از حال ما ظلام

از ما مگیر بار شفاعت بروز حشر

اینست و بس نهایت مطلوب و السلام