ابن یمین » دیوان اشعار » اشعار عربی » شمارهٔ ٢۴ - ترجمه

حلال داشت عراقی نبید و شربش را

ولیک کفت حرامست باده و مستی

خلاف کرد حجازی و گفت هر دو یکیست

حلال دادن می ازین اختلاف تا هستی