ابن یمین » دیوان اشعار » معمیات » شمارهٔ ۱۴ - ایضاً

چیست آنجنس کو بجنبش طبع

از بلندی کشش کند بمغاک

جسم دیگر چو ضم شود با او

سالم از نقص و از معایب پاک

هر دو با یکدگر روان گردند

پای بر داشته ز مرکز خاک

همچو شعر بلند ابن یمین

از زمین سرکشیده بر افلاک

ور ز هم بگسلند هر دو فتند

بحضیض سمک ز اوج سماک