ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۰۲

زنهار در سرای خود پیوسته

میدار بهر حال که باشی بسته

دراز پی بستن است وینخوش سخنیست

در بسته خداوند دراز غم رسته