ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۹۲

ایدل تو مپندار بجانی زنده

لطفیست الهی که بدانی زنده

گر با تو بود جان بکجا دارد جای

ور بیتو بود پس بچه مانی زنده