ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۶۲

گر هست کسیکه حکم او هست روان

پس هر چه کند بنده تو از بنده مدان

فارغ شده اند از بدو از نیک جهان

ممکن نبود وقوع تغییر در آن