ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷۹

ای برده سر زلف تو از جای دلم

و افکنده سر زلف تو بر پای دلم

درمان دلم لعل لبت گر نکند

پس وای دلم وای دلم وای دلم