ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۳۷

چون خواجه بشد چه نام باقی و چه ننگ

چون ماند بوارثان چه یاقوت و چه سنگ

باز آمدنت نیست بمقصود شتاب

روزی دو که در جهانت افتاد درنگ