ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۰۵

ای پسته شیرینت شکر خائی خوش

وی در سرم از زلف تو سودائی خوش

در بتکده ها چون تو بتی نتوان یافت

شنگی خوش و شوخی خوش و رعنائی خوش