ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۸۹

هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند

باید که دمی بی صنمی ننشیند

دانم که ز دیده بهگزینتر نبود

او نیز جهان بمردمی میبیند