ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۶۶

چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد

از دیده من گوهر غلطان افتاد

دندانش بقطره های شبنم ماند

کاندر دهن غنچه خندان افتاد