ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۵۸

چون شب رقم از غالیه بر روز کشید

آمد بت من در پی او ماه رسید

شب چون شبه بود و دل همیگفت که هست

یا مه زرخش یا رخش از ماه پدید