ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۴۸

تا مرغ روانت در قفس خواهد بود

رزقت رسد آن قدر که بس خواهد بود

چون راه نفس بسته شد اندیشه مکن

زانحال که وارثی ز پس خواهد بود