ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۴

راحت ز طبیعت جهان مهجورست

ره سوی مراد عاقلان بس دورست

خوشتر ز عسل مخواه و شیرینتر از او

او نیز چو بنگری قی زنبورست