ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۵۵

گیرم که بصد رسید عمریکه تر است

آخر نه که اندر پی آن روز فناست

خاک آب حیاتت چه فرو خواهد خورد

آخر بهوا چو آتشت میل چراست