ابن یمین » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ٨٧٨

ندیده نان تو اندر جهان کسی هرگز

بسان خاک چنین خوار از پی آنی

چو آدمی نخورد نان فرشته را ماند

تو قلتبان نخوری نان و دیو را مانی