ابن یمین » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ٣٠٠

سفید بود مرا روی و خال و موی سیاه

زمانه بین بدل هر یکی چگونه نهاد

سفید روئی حالم شدست بهره موی

سیاهرنگی مویم نصیب حال افتاد