ابن یمین » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ١۴۵ - ایضاً

ای سپهر بیوفا با ما جفا تا کی کنی

با گروه پر جفا آخر وفا تا کی کنی

چشم ما را از غبار آستان سفلگان

تا چه مدت سرمه سازی توتیا تا کی کنی

گر شدی بیگانه با من دست از کارم بدار

هر زمانه با غمی نو آشنا تا کی کنی

عمرم اندر رنج دل آخر شد و درمانش هست

میکشم دردی بامید دوا تا کی کنی

چو نمییابم صفا از صفه نه طاق تو

با من صوفی سریرت ماجرا تا کی کنی

دون نوازی میکنی این سعی نا مشکور چیست

آدمیزادی زهر مردم گیا تا کی کنی

هر لئیمی را بروی هر کریمی بر کشی

اطلس و خارا بگو از بوریا تا کی کنی

عالمانرا بیگناه از جاهلان آزرده ئی

ابن ملجم را عدوی مرتضی تا کی کنی

بر سر بازار جمعی بی بصارت چون شبه

گوهر فضل و هنر را بی بها تا کی کنی

شد ز بی سیمی چو زر رخسار ارباب هنر

چند ازین اکسیر سازی کیمیا تا کی کنی

هر کجا فرزانه ئی را از برای دانه ئی

در جهان سرگشته همچون آسیا تا کی کنی

ای مقامر طبع کژ رو بر بساط روزگار

با حریف راست باز آخر دغا تا کی کنی

گلشن کام و مراد هر کجا نا بخردی

از گل و بلبل پر از برگ و نوا تا کی کنی