اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۴۰

من بحسنت ز ازل واله و شیدا بودم

عاشق بی دل و دیوانه و رسوا بودم

قطره بودم چو شدم غرقه دریا(ی) قدم

قطرگی رفت و دگر من همه دریا بودم

مست و قلاش ببوی تو بمیخانه مقیم

تا که بودم بهوای تو ازین ها بودم

چون که برداشت ز رخ پرده جمال مطلق

تا که دیدم ز همه قید معرا بودم

تا نماید بدلم عکس جمال ساقی

چو می صاف ز غش پاک و مصفا بودم

چون ز خود فانی و باقی ببقای تو شدم

در همه کون و مکان مطلق و بی جا بودم

تا شد آزاد ز قید تو اسیری جانم

بخدا بین که چو عین همه اشیا بودم