اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۸۸

ای مسلمانان پشیمانم من از کردار خویش

تا چرا دور اوفتادم از دیار و یار خویش

من ندانستم که درد هجر تو زینسان بود

ورنه هرگز کی جدا گشتی من از دلدار خویش

تا چرا زنده بماندم در غم هجران او

هر نفس زین حسرت و غم می کنم انکار خویش

دل بجان آمد ز دست هجر او ورنه کجا

فاش میکردم به پیش هر کسی اسرار خویش