اسیری لاهیجی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۹

عاشق و رند و بیخودم تن تللا تلا تلا

مست شراب سرمدم تن تللا تلا تلا

ساقی جام وحدتم مست مدام حیرتم

نیست خبر ز کثرتم تن تللا تلا تلا

از خم اوست جوش ما،وز می او خروش ما

مست ازوست هوش ما تن تللا تلا تلا

عاشق روی دوستم واله حسن اوستم

مغز شدم نه پوستم تن تللا تلا تلا

بیخبرم ز کفر و دین، رسته‌ام از شک و یقین

تا که شدم خدای‌بین، تن تللا تلا تلا

ظلمت ما چو نور شد غیبت ما حضور شد

محنت و غم سرور شد تن تللا تلا تلا

واقف کن فکان منم عارف بی‌نشان منم

طایر لامکان منم تن تللا تلا تلا

عارف و واصل حقم، نارم و نور مطلقم

بحر محیط و زورقم تن تللا تلا تلا

درد بُدم صفا شدم، درد بُدم دوا شدم

جور بدم وفا شدم تن تللا تلا تلا

صوفی بی‌صفا نیم، زاهد بی‌وفا نیم

من ز خدا جدا نیم تن تللا تلا تلا

گفت اسیر یا بیا باده بنوش و خوش درا

گوی ز ذوق و از صفا تن تللا تلا تلا