شیخ محمود شبستری » سعادت نامه » باب چهارم » فصل چهارم » بخش ۲ - عین الیقین

ممکن است این همه ز قدرت حی

نرسد فکرها به حکمت وی

چون ز صادق پدید گشت اثر

عقل دانا نهاد بر وی سر

عقل چون ره به غیب می​نبرد

به که اندر قفاش می​نگرد

«و اتّبعناالرّسول» و «آمنّا»

می​نگوید بجز دل دانا