پشّهای رفت بر درخت چنار
گفت خواهم که بر پرم هشدار
گفتش آخر کزین نشست چه خاست
تا زبرخاستن چه خیزد راست
پشهای بیش نیستی به وجود
تا که اندیشی از قیام و قعود
هیچ از طور خویشتن مگذر
فطرت خویش را به جای آور