اسمش شیخ مکهّن و از مشایخ دهلی. اصلش از مضافات صوبهٔ شاه جهان آباد بوده. وجودش در عهد سلطنت اکبرشاه و جهانگیر از مکمنِ غیب ظهور نموده. مجموعهٔ فرخنده خصالی و صاحب پایهٔ عالی بوده. این دو رباعی را از وی قلمی نمود:
مِنْرباعیّاتِهِ
آن کس که به عشق، بسته پیمانِ درست
در کفر نهان ساخته ایمانِ درست
دارد به خلاف روش بوالهوسان
صد پاره دلی زیر گریبان درست
٭٭٭
۳
از سینه غبار غم نمی‌باید شست
وز دل رقمِ الم نمی‌باید شست
پایی که به راه عشق شد خاک آلود
از آب حیات هم نمی‌باید شست