جلال عضد » دیوان اشعار » غزلیّات » شمارهٔ ۸۸

طاعت ما جز مَی مغانه نباشد

مسجد ما جز شرابخانه نباشد

راه طلب را پدید نیست نهایت

بادیه عشق را کرانه نباشد

گفتی اگر جان دهی وصال بیابی

جان بدهم تا ترا بهانه نباشد

مردم آسوده سر نهند به بالین

بالش عاشق جز آستانه نباشد

تیرکمان ابروان سلسله مو را

جز دل اهل نظر نشانه نباشد

وقت غنیمت شمار ، صحبت احباب

عمر یقین دان که جاودانه نباشد

مرغ دلِ مستمند خسته دلان را

جز شکن زلفت آشیانه نباشد

هر که خورد بهر کار و بار جهان غم

یک نفس از عمر شادمانه نباشد

شادی آزاده ای که همچو جلالش

فکر جهان و غم زمانه نباشد