شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۸۹

به فکر سر دهانت چو غنچه‌ام دل تنگ

گشاد کار بجویم از آن لب گل رنگ

ز قیل و قال مدارس چو پرده ای نگشود

شنو حکایت سوز درون ز رشته چنگ

صفای کعبه مقصود چون توانم یافت

به راه درد به بار گران و مرکب لنگ

چگونه جان ببرد شاهدی از این گرداب

دلش چو ماهی و عشق تو در پیش چو نهنگ