حکیم سبزواری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷ - وله ایضاً

مائیم که آئینهٔ روی شاهیم

وز سر دل خود بخدا آگاهیم

چون یوسف از اخوانش از اغوای توی

‌‌بس صاحب جاهیم و بقعر چاهیم