حزین لاهیجی » رباعیات » شمارهٔ ۹۱

آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد

از گلشن فیض، قسمتش داغ افتد

بر شاخ چو سنگ می زند رهگذری

گیرم که فتاد میوه، در باغ افتد