حزین لاهیجی » رباعیات » شمارهٔ ۵۶

دردا که دری نسفته می باید رفت

راز دل خود نگفته می باید رفت

می باید داد، جان شیرین بی تو

تلخی ز تو ناشنفته می باید رفت