حزین لاهیجی » غزلیات » شمارهٔ ۷۰۵

ز خوی سرکش او هر قدم پا مال می گردم

غزالی را که من چون سایه در دنبال می گردم

چو طفل بی جگر کو می رمد شبها ز تاربکی

هراسان از سواد نامهٔ اعمال می گردم

تو بی پروا و من شوریده احوالم، چه میپرسی؟

سخن ها گرد دل می گردد اما لال می گردم

چنین بر شیشهٔ صبرم زنی گر سنگ بی تابی

به اندک فرصتی بازیچهٔ اطفال می گردم

دل آزرده دارد یک بیابان خار، هر لختش

تو پنداری که درگلزار، فارغبال می گردم

طمع از چشم تنگان، دانه ام آب حیا دارد

من لب تشنه، گرد چشمه ی غربال می گردم

حزین ، اکنون به حاجی باد طوف کعبه ارزانی

که من بر گرد این دیوان فرخ فال می گردم