حزین لاهیجی » غزلیات » شمارهٔ ۳۵۵

جایی که از سپند نگردد فغان بلند

ما را بود چو شعلهٔ آتش، زبان بلند

بال و پری کجاست که با همّت رسا

پرواز گیرم از سر این خاکدان بلند؟

درگلشنی که بانگ صفیرم فکنده شور

بلبل ز خوی گل ننماید فغان بلند

با پستی سپهر نیامد فرو سرم

عنقا صفت فتاده مرا آشیان بلند

تا شد دلم به حلقهٔ گلدام زلف اسیر

شد شور محشر از قفس بلبلان بلند

رحم است بر درازی اندوه قمریان

پرواز پست و جلوهٔ سرو روان بلند

خوش می کشند دامن ناز این سهی قدان

دست ستمکشی نشود از میان بلند

خامش حبن که ناله به جایی نمی رسد

پست آفریده اند زمین، آسمان بلند