حزین لاهیجی » قصاید » شمارهٔ ۸ - تجدید مطلع

ای نفس کجا بود تو را مولد و منشا؟

بر تودهٔ غبرا چه کنی منزل و مأوا

در مهبط ادنیٰ به خساست چه نشینی؟

ای گشته فراموش تو را، مصعد اعلی

تا چند به پیمایش این شیب و فرازی؟

بالاتر از این بود تو را پایه والا

زندانی جسم کهنم رَبِّ ترحّم

اقبل بقَبول حَسَنِ ربِّ دعانا

دوشینه مرا بود به سر آتش شوقی

می سوختم از گرم روی، خار ته پا

ناگه رهم افتاد به خاکی که ملایک

از دیدن آن آب دهد چشم تماشا

جنتکده شد دیده ز نظاره آن کوی

حیرت زده شد چشم خرد، آینه آسا

در پرده برافکندن این صورت مبهم

لب مست سوال آمد و دل گرم تقاضا

گفتم به بیانی همه عجز و همه زاری

گفتم به زبانی همه خوف و همه بشری

ای کوی فرح بخش کدامی که ز غیرت

چون بیت حرم سرشکن قدسی و رضوی؟

روح القدسم بانگ زد و گفت که هشدار

این روضه بود بارگه قبلهٔ دلها

سلطان قضا، میر قدر، حیدر صفدر

بازوی پیمبر علی عالی اعلی

آن عرش جنابی که نماید پی تعظیم

بر سده او سجده بری کعبه علیا

کامل ز کمال هنرش دوده آدم

روشن ز جمال گهرش دیدهٔ حوا

بر خاک فتد در قدمش اطلس گردون

بیآب شود باکرمش همّت دربا

نازان به فروغ گهرش طینت خورشید

ریان ز بهار نظرش گلشن خضرا

بیمار بود در هوسش نرگس اشهل

بر باد رود از نفسش نطق مسیحا

روشن شود از خاک رهش دیده معنی

گلشن بود از فیض ولایش دل دانا

از رشح کفش دامن نیسان گهرآگین

وز خلق خوشش باد بهاران به مواسا

ای جزیه ده خار رهت سدره و طوبی

وی سجده برِ خاک درت مسجد اقصی

دیوان ابد ساخته از عدل تو قانون

عنوان ازل یافته از نام تو طغرا

از هیبت تو آب شود زهره رستم

بر طاق نهد معدلتت شهرت کسری

خیره، بر تیغ و قلمت، معجز موسی

دریوزه گر فیض نوالت ید بیضا

چون افعی رُمح تو بکاود دل دشمن

چون ضیغم تیغ تو بدرد صف هیجا

بر اجری محرومی کونین اعادی

آب دم تیغ تو نویسد خط اجرا

از همّت والاست که هرگز نفتاده

مجموعه املای تو را قافیه لا

بر دوش پیمبر چو نهادی قدم، آمد

معراج تو بالاتر ازو یک قد و بالا

درگاه تو را چون نکنم ناصیه سایی؟

هم کعبهٔ دین آمده، هم قبلهٔ دنیا

افکنده به آوارگیم حسرت کویت

بر آتش مجنون چه زنی دامن صحرا؟

انوار دلارای تو در دیدهٔ وامق

شد جلوه گر از آینهٔ طلعت عذرا

از روی تو تا مشعله ای دزدکی افروخت

شد گرم به خورشید، نظربازی حربا

گر شمع جمال تو نمی کرد تجلی

پروانهٔ یوسف نشدی جان زلیخا

چون حسن تو شد جامع اطوار نکویی

مجنون دل آشوفته شد فتنه به لیلی

گر رابطهٔ فیض تو پیوند نمی کرد

صورت نگرفتی ره الفت به هیولی

از فیض تو گردید مخمّر گل آدم

معلول پذیرد اثر، از علّت اولی

پر سوخته پروانهٔ شمع حرم توست

عیسی اگر از مهر کند مسند اسنی

سیلی خور دریای نوالت، رخ امّید

شوربدهٔ سودای خیالت دل شیدا

وحشی شود از خاک درت رام تسلّی

شیرین شود از شهد غمت کام تمنا

لب تشنه نوازا، ز حزین باز نگیری

آن جرعه کزو چهرهٔ جان گشت مطرّا

لالای کمین است که در مدح تو گردد

در گوش و کنار دو جهان لولویِ لالا

از دولت دیرینه غلامیّ تو، تا سر

افراشته ام بر فلک از رفعت آبا

آزاده دلم ننگ برد ز اختر دولت

شوریده سرم عار کند ز افسر دارا

منّت که به تقلید و به تعلیم کسی نیست

این شیوه که دارم به ثنای تو ز انشا

آموخته ای با قلمم طرز ستایش

افروختهای در شجرم آتش موسی

شمعم ز دم سرد خسان باک ندارد

خورشید ز صرصر نکند هیچ محابا

از دل چو برآید نفس شعله نهادم

در خلد رسد گرمی ما خور به حورا

بر سینه اعدای تو تا پای بیفشرد

برکرد سنان قلمم سر ز ثریا

بر خاک ره عجز، کشد پرچم رامح

در مدح تو گیرم چو به کف کلک فلک سا

تا فاخته بر سرو زند پردهٔ قمری

تا صوت عنادل بسراید ره عنقا

در طنطنهٔ مدح سراییت همیشه

گوش فلک از خامهٔ من باد پر آوا