ای پسر حاجبی و محجوبی
از دو چشم رهی گه و بیگاه
تو مهی و قبات ابر سیه
ز سیه ابر به نماید ماه
تو عزیزی به نزد خرد و بزرگ
از تو مصرست شهرت ای دلخواه
از پی چه سیاه پوشیدی
که نپوشد عزیز مصر سیاه