مه سنگین دلی ای مهر دلجوی
بت شیرین لبی ای یار زرگر
بدیدم زرگری شیرین نهادی
از آن کردم رخان خویش چون زر
مگر روزی دخان چون زر من
نهی جانا به سیمین عارضت بر