جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

ای خاک رهت سرمه روشن بصران

سوی تو روان به دیده صاحبنظران

ناید از ما شکسته یا بسته پران

جز سوی تو پرواز به بال دگران